Rafels: de ruimte voor echtheid

Dit is mijn oproep aan de rafels. Een pleidooi om ruimte te nemen tussen de keurige succesverhalen en perfecte plaatjes. Om niet langer alleen het glanzende en geslaagde te tonen, maar ook die randjes van het leven waar het niet altijd perfect loopt. Ook ik laat me vaak verleiden. Ik deel stralende verhalen over mijn fijne nieuwe werkplek, vergezeld van zonnige foto’s. Successen bij klanten passeren de revue.

Maar eerlijk? Terwijl ik al die jubelverhalen lees, voel ik mezelf krimpen. Het lijkt alsof iedereen om me heen succesvoller, slimmer, ervarener is. De een deelt net zijn diploma van een prestigieuze opleiding. Wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst een training gevolgd? De ander behaalt een prachtig resultaat bij een klant. Mijn inspanningen lijken plotseling gerommel in de marge. En dan die mensen die een boek schrijven… iets wat ik zo graag zou doen, maar waar mijn interne criticus steevast een stokje voor steekt.

Herkenbaar?

Er gebeurt nog iets anders. Na dat kleiner worden, komt er vaak een vleug van boosheid. Want hoe eerlijk is het nu eigenlijk om te doen alsof alleen het geslaagde telt? Alsof we het niet-perfecte moeten wegstoppen? Zoals de appels met een plekje die geen mooi plekje in de schappen krijgen, maar in de moes verdwijnen. Terwijl juist die plekjes ons iets kunnen leren. Rafels vertellen ons waar de stof kraakte, waar spanning ontstond, waar we beter kunnen worden.

Ik vind dat we daar meer ruimte voor moeten maken. Voor de rafels. Voor het gewone dat niet altijd Instagram-waardig is, maar wel echt. Ik ga die verhalen vaker delen. Doe je mee?