Herfstvakantie

Herfstvakantie

Ik zit met een leeg vel voor me. Nee, eerlijk zijn; met een leeg scherm. Terwijl ik weet dat schrijven voor mij het beste gaat aan de keukentafel met een vel papier en een potlood. 

Ik heb een blog te schrijven deze week. En ik stel het ook al de hele week uit. Er wil namelijk maar geen idee in m’n hoofd komen voor een onderwerp. En dat is gek. Er dwarrelen namelijk altijd stapels ideeën door mijn hoofd. Overdag tijdens mijn werk, onderweg in de trein of op de snelweg. Als ik in de rij sta bij de kassa, mijn tanden sta te poetsen. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ik zie ergens wel een blogje in.

Maar nu dus niet. Ik denk en graaf en erger me. De tijd tikt namelijk onverstoorbaar verder. Het is herfstvakantie en ik had me zo voorgemnomen niet alleen te werken, maar vooral een paar dagen echt vrij te zijn om leuke dingen te doen.

Maar dat blog moet af en dat lukt dus niet. Bovendien moet ik nog zus en nog zo. En nog dit en nog dat . . En daar zit dus precies het probeem. Hersenen kunnen niet lekker denken als ze gehinderd worden door lijstjes, actiepunten en deadlines. Dat weet ik heus wel. Sterker nog, ik ben een soort spons als het gaat om informatie absorberen over hoe dit soort dingen werkt. Jammer genoeg weet ik het nog niet altijd zo lekker toe te passen als het om mijn eigen doen en laten gaat. 

Wat ik te doen heb, is helemaal niet zo ingewikkeld. Even een blokje om, wat aantekeningen doorbladeren of gewoon wat voor me uit staren. Nog beter, het gewoon een tijdje laten rusten. Even de schouders onder het lijstje voor vandaag. Dikke kans dat het blogonderwerp voor deze week dan vanzelf weer boven komt drijven.

En voor de volgende keer zijn er drie dingen die iets voor elkaar krijgen een stuk gemakkelijker maken.

1. Als je iets te doen heb, is het wel zo handig als de omstandigheden in orde zijn. Dus als ik iets te schrijven heb, moet ik zorgen voor de ideale schrijfomstandigheden.  In mijn geval dus die keukentafel met dat papier en een potlood.

2. Voorbereiding; zorg ervoor dat wat je nodig hebt voorhanden is.  Een appeltaart bakken gaat het gemakkelijkst als je de ingrediënten klaarzet voordat je begint. Datzelfde is van toepassing als je een bijvoorbeeld offerte moet maken. Als je vooraf de ingrediënten, denk inhoud, tarieven, adresgegevens etc. verzamelt, gaat het opstellen van de offerte zelf een stuk soepeler.

En 3 Als je een klus te klaren hebt, bewijs je jezelf een enorme dienst als je alle afleiding, denk telefoon, mail, enzovoorts, tijdelijk buiten sluit.

Goed, ik ben even niet bereikbaar. Heb net een papier en potlood gepakt en zit aan de keukentafel. Ik klap nu mijn laptop dicht. Ik heb namelijk een blog te schrijven.

Marieke Kooiman

Oh ja, als je in een herfstvakantie iets leuks wilt doen, heb je dat gewoon vooraf te plannen, maar daarover een andere keer meer.

Google’s geheim van teamwork

Google’s geheim van teamwork

We weten allemaal hoe belangrijk samenwerken is. Voor het realiseren van mooie resultaten, voor het oplossen van problemen en ook om ons verbonden te voelen. Een belangrijke voorwaarde voor ons welbevinden. Al van jongs af aan hebben we een rol in allerlei teams. In sommige daarvan loopt het lekker en voelen we ons als een vis in het water. In andere teams gaat het stroef en komen we maar moeizaam tot resultaten. Daarbij maakt het trouwens niets uit of het om een school- werk- of sportteam gaat. 

Omdat teamwork zo waardevol is, zijn er stapels literatuur beschikbaar over teams. Steeds met de insteek de geheimen van een goed functionerend team te ontrafelen. Om daarmee goed werkende teams te kunnen samenstellen en problematische teams te kunnen helpen.

Veelal denken we dat vooral de samenstelling van een team cruciaal is. Bij het samenstellen van teams wordt dan ook niet zelden rekening gehouden met de verschillende teamrollen. Een beetje evenwichtige verdeling van de rollen lijkt ideaal. 

Uit onderzoek door en bij Google blijkt dat het niet de samenstelling is die bepaalt of het team succesvol is. Het geheim van succesvolle teams is niet wie er in zit, maar hoe het team werkt. Psychologische veiligheid in een team blijkt de sleutelvariabele te zijn. En die veiligheid is gebaseerd op twee principes; ieder teamlid moet zich kunnen uitspreken en binnen het team houdt iedereen rekening met elkaars gevoelens.

Ongelooflijk leerzaam vind ik. Het brengt succesvol samenwerken immers weer een flink stuk dichterbij.

Marieke Kooiman

Dankjewel Charles Duhigg, voor het delen van het geheim in “Sneller, slimmer, beter”.

Lean adviseurs binnenkort met vervroegd pensioen

Lean adviseurs binnenkort met vervroegd pensioen

Mijn dagelijks werk bestaat uit zo’n beetje alles dat nodig is om continu verbeteren in organisaties aan te zetten en te houden. Werk dat ik ongelooflijk graag doe. Het kan alleen goed zijn dat uitgerekend dat superleuke werk niet zo erg lang meer nodig is.

Een nieuw schoolsysteem heeft namelijk zijn intrede gedaan in ons land: gepersonaliseerd leren met behulp van Kunskapsskolan (www.kunskapsskolan.nl). In het systeem, voorlopig nog voornamelijk gebruikt in het voortgezet onderwijs, leren kinderen namelijk al zo’n beetje alle belangrijke vaardigheden voor continu verbeteren.

Ze werken in een vrijwel volmaakte verbeterkata aan het bereiken van hun einddoel. Zo beginnen ze in hun eerste weken op school met helder krijgen wat de challenge is van hun schoolcarriere. Vervolgens werken ze in stappen (doeltoestanden) gericht naar hun challenge toe. Wekelijks is daarbij aandacht van de persoonlijke coach die iedere leerling heeft. In de coachgesprekken niet alleen aandacht voor het behalen van de doelen, maar juist ook voor leren en verbeteren. Wat ging goed? wat kan beter? wat heb je geleerd? en wat is je volgende stap? zijn zo ongeveer de standaard vragen. Kan de analogie met de coaching-kata nog treffender?!

Het operationele management is trouwens ook prima geregeld. In hun eigen persoonlijke leeromgeving hebben leerlingen, docenten en ouders op ieder moment zicht op hoe het gaat, kunnen ze hun planningen maken en bewaken en vinden ze beoordelingen en feedback.

Het is natuurlijk niet alleen rozengeur en zo. 

Nog niet iedereen is enthousiast en heeft het vertrouwen dat ook de lesstof goed in de kinderhoofden terecht komt. Net als in het bedrijfsleven zit de weerstand tegen het nieuwe trouwens vooral bij het management (de ouders) en nauwelijks op de werkvloer bij de leerlingen.

Ook het systeem is nog niet helemaal feilloos en de scholen hebben het nog niet altijd even gemakkelijk met de nieuwe manier van leerlingen begeleiden. Gelukkig vindt de school waar mijn zoon naartoe gaat, in woord en daad dat je van fouten leert. Daarmee geven ze in mijn ogen een ongelooflijk sterk voorbeeld aan hun leerlingen en vertrouwen aan mij als ouder. De school, het dr. Nassau college in Gieten (https://aaenhunze.nassaucollege.nl), vraagt haar leerlingen en hun ouders met grote regelmaat om feedback. Op die manier werken we schouder aan schouder aan het leerproces van onze kinderen en stiekem ook aan dat van onszelf.

Ik begrijp dat je interesse gewekt is. Vooral als je net als ik professioneel bezig bent met continu verbeteren. Het kan namelijk haast niet anders of dit systeem van leren gaat het huidige verdringen. Dat betekent voor ons als adviseurs continu verbeteren vervroegd met pensioen denk ik.

Zin om te werken aan jouw continu verbeteren vaardigheden? Onze leergang ‘de kunst van verbeteren’ is dan echt iets voor jou.

Marieke Kooiman

 

 

Met aandacht en goede zorg

Met aandacht en goede zorg

Ik woon in een niet al te grote gemeente aan een eeuwenoud kanaal. 

Karakteristiek is de ononderbroken bomensingel aan de oostzijde van het kanaal. Jarenlang is er vrijwel geen onderhoud uitgevoerd aan de bedoelde bomen. Daardoor staan ze er nu niet al te florissant bij. De eerder genoemde gemeente heeft een wettelijke onderhoudsplicht en is bezig met het wegwerken van het achterstallige onderhoud aan de bomen in de hele gemeente. 

Het gebied waar ik woon schijnt aan de beurt te zijn en daarom werden alle dorpsbewoners uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst. Ik houd erg van bomen, dus ik schreef dat datum direct in mijn agenda.

Nu moet je weten dat ik niet altijd even goede ervaringen heb met de gemeente.   Ik zag het al helemaal voor me: een paar gemeente-ambtenaren met een PowerPoint met daarin een volledig uitgewerkt plan. In dat plan allerlei beleidsregels en argumenten ter ondersteuning van het plan om het grootste deel van de bomen om te hakken. Veiligheid, te duur et cetera. 

Dus ik las me in over bomen, beleid, Beschermd Dorpsgezicht etc, verzamelde al mijn moed en strijdlust en liep met mijn mapje met informatie onder de arm naar het dorpshuis.

Er kwam inderdaad een gemeente-ambtenaar samen met twee mensen van een boomverzorgingsbedrijf.  En er was inderdaad een PowerPoint.

Maar er was geen plan. Er waren alleen feiten over de huidige situatie. En een keurige toelichting over hoe die feiten verzameld waren. En er was een uitleg over hoe de gemeente samen met de bewoners tot een plan wilde komen. 

We spraken met elkaar over wat we wel en niet wilden en maakten aantekeningen voor de gemeente. Er was tijd voor de beantwoording van vragen en we kregen een datum voor de volgende informatie-avond. 

Ontspannen en met een grote glimlach liep ik naar huis.

Hier, in mijn eigen kleine dorp, liet de gemeente zien hoe je iets kunt aanpakken met aandacht en goede zorg.

Logisch werken

Logisch werken

Is het je ooit opgevallen dat kantoren van verschillende bedrijven en instellingen heel erg op elkaar lijken? Ze hebben vaak dezelfde soort dingen aan de muur hangen; zaken en meubilair lijken op dezelfde manier ingericht. Loop een willekeurig kantoor binnen en wat zal het je zeggen over wat ze doen? Niet veel. Je hebt geen flauw idee van wat ze daar nu precies aan het doen zijn, of ze het druk hebben, of het goed gaat of juist niet.… Het lijkt wel of niemand daar ooit bedacht heeft dat elk kantoor er eigenlijk anders uit zou moeten zien; dat het wel eens een groot verschil zou uitmaken om kantoren in te richten, afhankelijk van welke waardeprocessen ze deel uit maken. Geen teamleider lijkt zich te realiseren dat het werk zoveel beter gedaan zou kunnen worden. Hoe zou het zijn wanneer we alles op tijd bij de hand hebben waardoor we in flow het werk kunnen doen? Ja, wij zijn Toyota niet!

Waarom niet? Waarom zou een kantoor niet mogen lijken op een goed georganiseerd productieproces zoals bij Toyota of Scania? Logisch werken in een productie-omgeving vinden we kennelijk minder raar dan logisch werken op kantoor. In productie-omgevingen is de voortdurende noodzaak kennelijk veel groter om door flink vallen en opstaan met elkaar uit te vinden wat beter werkt en wat niet. Waarom zouden al die waarden die we in een productieproces wensen – beter, sneller, rustiger tempo, overzichtelijker, goedkoper – niet van toepassing zijn op een kantoor? Is het zo dat er in kantoren niets geproduceerd wordt door een groep mensen die werken aan zaken, verstopt in computers en stapels notities? En, waarom zouden we dat niet in één oogopslag mogen zien?

Daarom een pleidooi om kantoren veel logischer te laten werken. Hoe mooi zou het zijn om het werk zo in te richten dat mensen weten wat de bedoeling is van het werk voor hun klant, dat iedereen weet wat van elkaar verwacht wordt, dat we niet oeverloos veel uren verbranden aan overleg, notities, IT-systemen. Hoe gek zou het eigenlijk zijn om het kantoor zo in te richten dat we heel makkelijk aan een buitenstaander de volgende zaken kunnen laten zien:

  • aandacht: wat is de waarde van het werk dat we doen voor onze klant?
  • standaard: hoe betrouwbaar zijn we in wat we leveren?
  • planning: hoe adequaat (teveel, te weinig, genoeg) is de voorraad werk-uren beschikbaar voor het leveren van onze diensten?
  • ingericht: hoe is ons kantoor georganiseerd rond ons proces van waarde-creatie?
  • in één oogopslag zien: hoe zichtbaar is de voortgang en kunnen we snel zien welke issues we moeten oppakken cq. met elkaar bespreken?
  • verbeteren: hoe goed werken we aan het verbeteren van onze processen en het ontwikkelen van onze mensen?
  • werkplezier: hoeveel plezier beleven we in het met elkaar behalen van resultaten?

Zou dat heel gek zijn?