Het lunchcomplex van een organisatiecoach

Het lunchcomplex van een organisatiecoach

“Ga je mee lunchen?” Ben een maand aan de slag bij mijn klant als ik voor het eerst word meegevraagd naar de kantine.

 Mijn hart maakt een sprongetje.. ze vinden me aardig! Hmm.. typisch gevalletje reptielenbrein, soms vergeet ik dat ik als coach ook gewoon graag ergens bij hoor. Tegelijkertijd merk ik het ongemak bij de mensen, wat moeten we nou met haar?

 Het is ook niet niks. We zijn er ineens. Schuiven zomaar gevraagd én ongevraagd aan bij overleggen en gesprekken. Vinden er dan ook nog iets van en vaak is dat feedback waar je als medewerker niet direct om zit te springen. Omdat je er iets mee moet – dat weet je wel – en je je niet kunt verstoppen. We blijven immers nog wel even, dus je voelt aan je water aan dat er hier iets gaat veranderen, geen ontkomen aan!

 Want dat is waarvoor we als organisatiecoaches worden ingehuurd. We helpen om dat wat er zich binnen een organisatie afspeelt in lijn te brengen met de bedoeling. Zodat je als bedrijf – op eigen kracht – kunt excelleren. Dus past het gedrag van mensen bij dat wat je wilt realiseren? Stopt de leidinggevende bijvoorbeeld met controleren als het de bedoeling is meer zelfsturing binnen een team te ontwikkelen? En stopt het team met een appèl te doen op hun leidinggevende? Of hoe veilig voelen medewerkers zich eigenlijk binnen de eigen organisatie als hun werk is kinderen met psychische problemen een veilige omgeving te bieden waarin zij zich kunnen ontwikkelen?   

 Daar waar wij een paar maanden meelopen, betekent dit altijd dat medewerkers dingen anders moeten gaan doen, hun jarenlange gewoontes moeten opgeven en hun overtuigingen moeten bijslijpen. Wij maken hen daar bewust van. Tot vervelends aan toe (“als jij er bent schiet onze vergadering niet op, ik heb nog meer te doen!”).  
En laat ‘dingen anders moeten doen’ nou net zijn waar mensen niet op zitten te wachten…
Nee, geliefd maken we ons niet altijd.

En daar zit ik dan. Met mijn lunchcomplex. Want wat vind ik het gezellig om lekker even over het weekend te kletsen terwijl ik mijn boterhammen eet. Of mijn verwondering over die mooie film te delen die ik laatst zag. Soms is het lastig te weten dat mijn opdracht niet is om vriendjes te maken, een gezellige collega te zijn. Dat ik mijn ‘oerbehoefte’ (met dank aan de evolutie) om onderdeel van een groep te zijn niet moet willen bevredigen.

 

Gelukkig helpt mijn ratio en mijn ervaring als coach me een handje. En kan ik de lunch nemen zoals die komt. Wetende dat ik zojuist een prachtig en waardevol feedbackmoment had met een van de mensen hier. Dat hij terug naar zijn werkplek gaat met iets waarover hij gaat nadenken. Om de ambitie die hij samen met zijn collega’s heeft te kunnen realiseren.  
Dan is het goed zo… en met een grote glimlach eet ik mijn boterham.

Over vastlaten en loshouden

Over vastlaten en loshouden

Over vastlaten en loshouden…

Vrijdagochtend half negen komen we binnenlopen, toch wel een beetje gespannen. Vandaag wordt onze nieuwe website gebouwd, een website in ‘one day’ zoals het zo mooi heet. Nu moet je dat niet al te letterlijk nemen want natuurlijk is er wel wat voorwerk verricht, maar toch vandaag beginnen met bouwen en vanavond live!
“Nee hoor, jullie kunnen met een gerust hart met je eigen werk aan de gang” wordt er gezegd. “wij houden jullie op de hoogte”
Wij kijken elkaar aan en wagen nog een poging “kunnen we er echt niet bijblijven?”
Maar onverbiddelijk worden we weggestuurd.

Loslaten of vasthouden, ik voel echt de onrust in mijn lijf als ik Erik en de bouwer en tekstschrijver achterlaat. “Tuurlijk komt het goed” probeer ik mijzelf gerust te stellen. We hebben het immers toch goed voorbereid…. Maar ik weet ook dat er verschillen zijn in wensen en behoeften en hoe klein de verschillen soms ook zijn, ik wil toch ook echt dat mijn ideeën en suggesties terug te vinden zijn op onze nieuwe website. En er is een klein stemmetje in mij dat mij nog eventjes fijntjes wijst op de verschillen die er tussen ons zijn in plaats van mij te herinneren aan hoe mooi en krachtig onze samenwerking is en dat het resultaat van samen altijd meer is dan van alleen.
Maar het valt niet mee om het over te laten aan anderen.

Na 4 spannende uren is er een 1e oplevering. Gelukkig, ik mag ernaar kijken en beter nog, er iets van vinden, een hele opluchting. En ik moet zeggen het voorlopige resultaat mag er zijn. Ik ben tevreden met wat ik zie en hoe het werkt. De look en feel zijn ok.
En dat terwijl ik er zelf niet eens bij ben geweest. Pff valt niet mee.

Hierna herhaald zich het ochtendritueel en word ik weer weggestuurd. Met iets meer vertrouwen verlaat ik de bouwplaats en ga met andere dingen aan de slag.

Terwijl er keihard wordt gewerkt aan onze nieuwe website ben ik keihard aan het werk met loshouden en vastlaten. Een oefening in vertrouwen en geduld. Ja, we hebben vooraf beelden gedeeld, ervaringen uitgewisseld van onze oude website en onze wensen wat betreft functionaliteit voor de nieuwe website benoemd. En toch kost het moeite om het over te laten aan anderen.

Het resultaat, helemaal trots en tevreden met het eindresultaat. ‘s avonds tegen 8 uur hebben we geproost op het eindproduct en is de nieuwe site live gegaan.
Nog niet helemaal 100% maar dat komt de komende periode wel!

Hoe goed ben jij in vastlaten en loshouden?

Benieuwd naar onze nieuwe website? www.stelvio.nu

Met aandacht en goede zorg

Met aandacht en goede zorg

Ik woon in een niet al te grote gemeente aan een eeuwenoud kanaal. 

Karakteristiek is de ononderbroken bomensingel aan de oostzijde van het kanaal. Jarenlang is er vrijwel geen onderhoud uitgevoerd aan de bedoelde bomen. Daardoor staan ze er nu niet al te florissant bij. De eerder genoemde gemeente heeft een wettelijke onderhoudsplicht en is bezig met het wegwerken van het achterstallige onderhoud aan de bomen in de hele gemeente. 

Het gebied waar ik woon schijnt aan de beurt te zijn en daarom werden alle dorpsbewoners uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst. Ik houd erg van bomen, dus ik schreef dat datum direct in mijn agenda.

Nu moet je weten dat ik niet altijd even goede ervaringen heb met de gemeente.   Ik zag het al helemaal voor me: een paar gemeente-ambtenaren met een PowerPoint met daarin een volledig uitgewerkt plan. In dat plan allerlei beleidsregels en argumenten ter ondersteuning van het plan om het grootste deel van de bomen om te hakken. Veiligheid, te duur et cetera. 

Dus ik las me in over bomen, beleid, Beschermd Dorpsgezicht etc, verzamelde al mijn moed en strijdlust en liep met mijn mapje met informatie onder de arm naar het dorpshuis.

Er kwam inderdaad een gemeente-ambtenaar samen met twee mensen van een boomverzorgingsbedrijf.  En er was inderdaad een PowerPoint.

Maar er was geen plan. Er waren alleen feiten over de huidige situatie. En een keurige toelichting over hoe die feiten verzameld waren. En er was een uitleg over hoe de gemeente samen met de bewoners tot een plan wilde komen. 

We spraken met elkaar over wat we wel en niet wilden en maakten aantekeningen voor de gemeente. Er was tijd voor de beantwoording van vragen en we kregen een datum voor de volgende informatie-avond. 

Ontspannen en met een grote glimlach liep ik naar huis.

Hier, in mijn eigen kleine dorp, liet de gemeente zien hoe je iets kunt aanpakken met aandacht en goede zorg.